{} 1 – علی بن ابراهیم، عن أبیه، عن حماد بن عیسی، عن ابراهیم بن عمر الیمانی، عن أبان بن أبی عیاش، عن سلیم بن قیس قال: سمعت أمیر المؤمنین علیه السلام یقول: نحن والله الذین عنی الله بذی القربی، الذین قرنهم الله بنفسه ونبیه صلی الله علیه وآله وسلم فقال: «ما أفاء الله علی رسوله من أهل القری فلله وللرسول ولذی القربی والیتامی والمساکین» منا خاصة ولم یجعل لنا سهماً فی الصدقة، أکرم الله نبیه وأکرمنا أن یطعمنا أوساخ ما فی أیدی الناس.

{} 1 – از سلیم بن قیس گوید: شنیدم که امیرالمومنین (ع) می فرمود: ما هستیم به خدا که خداوند قصد کرده از کلمه ذی القربی، آنان که خداوند آنها را مقرون به خود و پیغمبرش ساخته و فرموده (7 سوره حشر): «آن چه خداوند به رسول خود فیء داده است از اهل قریه پس از آن خدا است و از رسول است و از ذی القربی و یتیمان و مستمندان» از ما به خصوص، و برای ما از زکاه سهمی نداده است، خدا پیغمبر خود را گرامی داشته و ما را هم گرامی داشته که به ما بخوراند چرکین های آن چه را در دست مردم است. [237]

باب هشتم
[عناوین آرشیوشده]