مقدمه کتاب کمال الدین حدود یک پنجم کل کتاب است که بیشتر به بحث های کلامی و اعتقادی پرداخته است.
این مطلب از مقدمه این کتاب است:

خداوند به دلیل بزرگداشت آدم فرشتگان را امر به سجده بر او کرد،
 و از چشمان آنها حقیقتی را پنهان کرد،
 و آن حقیقت این بود که خداوند ارواح حجج الهی را در صلب آدم قرار داده بود.
اما ابلیس  از روی حسد به آدم، از سجده به او خودداری کرد،
 زیرا ارواح حجج الهی را در صلب آدم قرار داده بود نه در صلب او،
 و دلیلش در امتناع از سجده بر آدم این بود که می گفت: "من از او بهترم، مرا از آتش آفریدی و وی را از خاک".
و آنچه را که از چشمش پنهان بود ( ارواح مکرمه ای که در صلب آدم سپرده شده بود ) و می دانست، انکار کرد و به ظاهر آدم که جسد آدم بود احتجاج کرد.

پس کسانی که به امام غائب در حال غیبتش ایمان داشته باشند، مانند همان فرشتگانی هستند که خدای تعالی را در سجده بر آدم اطاعت کردند، و کسانی که منکر امام غائب در حال غیبتش باشند، مانند ابلیس اند که از سجده بر آدم سرپیچی کرد.

پی نوشت:
*در ادامه مطلب آمده است که ارواح حجج الهی، ائمه معصومین (ع) هستند.

...و چون کمال دین در ولایت و امامت علی علیه السلام است
و کمال امامت نیز به وجود مسعود دوازدهمین وصی پیامبر (ص) تحقق می یابد
از این رو شیخ صدوق نام کتاب گرانقدر خود را "کمال الدین و تمام النعمه" گذاشت
و بعضی از محدثان نام کتاب را "اکمال الدین و اتمام النعمه" گزارش کرده اند.

...اما او(شیخ صدوق) در عالم رویا امام مهدی (ع) را می بیند که در طواف خانه خدا به وی خطاب می فرماید:"لم لا تصنف کتابا فی الغیبه؟" چرا در باب غیبت کتابی نمی نویسی و غیبتهای انبیا را در آن ذکر نمی کنی؟ و او گریان از خواب بیدار می شود و در بامداد همان روز به تالیف کتاب کمال الدین اقدام می نماید.

باب هشتم
[عناوین آرشیوشده]